Het is Pasen, het is lente. Beiden staan symbool voor nieuw leven en hoop. Wat hoop geeft is dat de huidige crisis ook mooie dingen oplevert. Zoals een opmerkelijk bericht uit India; sinds decennia zijn de toppen van het Himalaya gebergte weer te zien door de lockdown. De luchtkwaliteit is door het stilzetten van de productie en het verkeer aanzienlijk verbeterd. Die witte reuzen zien, het maakte op mij een enorme indruk toen ik twaalf jaar geleden in Nepal was. Het nieuws uit India deed me denken aan een bijzondere wandeling tussen die grote, witte reuzen samen met mijn vader. Deze wandeling heeft voor mij een mooie, symbolische waarde en geeft mij steun en hoop. Ik wil de wandeling graag met jullie delen.
De wandeling Het is heel vroeg in de ochtend, het is praktisch midden in de nacht, donker en stil. De afgelopen dagen hebben we al aardig wat kilometers afgelegd, we zijn op een behoorlijke hoogte in het Himalaya gebergte. De eerste wandeling van vandaag brengt ons naar een speciaal punt waar het prachtig is om de zonsopgang te bekijken. We lopen niet alleen, met een groep wandelaars gaan we op pad.
Met een lege maag en een slaperig hoofd loop ik mee met de groep. We klimmen omhoog in een behoorlijk hoog tempo. In het begin hou ik het tempo goed bij, maar al snel vraag ik me af voor hoe lang ik dit tempo vol hou. De wandeling duurt veel langer dan ik had gedacht.
De ijle lucht, een lege maag en in een te hoog tempo lopen, maken dat ik steeds vermoeider raak. Mensen lopen langs me heen als schimmen, ik zie ze niet meer scherp. Ik kijk omhoog en ik zie dat er nog een lange weg te gaan is. Het ontmoedigt me, de energie vloeit uit mijn lichaam, ik word trillerig en ik kan geen stap meer verzetten... Waar haal ik de kracht vandaan?
Op dat moment komt mijn vader langs en hij ziet dat ik aan het afzien ben. Ik weet dat ik alleen moet lopen, hij kan mijn lijf niet overnemen, maar het helpt om te weten dat er iemand naast me staat die me steunt. Hij moedigt me aan; hij houdt me voor waarvoor ik het doe, namelijk om die mooie zonsopgang te bewonderen. Het geeft me zoveel vertrouwen dat we dit samen doen. Mijn lijf wordt weer in beweging gezet, stap voor stap beweeg ik me weer vooruit.
Eindelijk is het einde in zicht. Bij het halen van de top ben ik zo blij, de energie stroomt weer door mijn lichaam. Ik voel een grote opluchting en we zijn net op tijd om de zonsopgang te bekijken. Het uitzicht is zo mooi. Langzaam komt de zon op vanachter de grote, witte reuzen. De zonnestralen verschijnen vanachter de bergen totdat de hele zon, die grote geeloranje bol zichtbaar is. Het dieptepunt tijdens de wandeling is overwonnen en dankzij mijn vader kan ik genieten van dit bijzondere moment. Kort daarna wordt deze foto genomen van ons samen.
In deze wandeling zie ik veel lessen verscholen. Afgelopen dagen hoor ik veel mensen het volgende zeggen over de lockdown: ‘het moet niet te lang duren.’ Ondernemers die in de knel raken, mensen in loondienst waarvan het werk ‘op’ raakt of ouderen die vereenzamen omdat zij hun familie zo erg missen. Toen ik twaalf jaar geleden daar op de berg stond en naar boven keek en die hele lange route naar de top zag, stroomde het laatste beetje energie uit mijn lijf. Het ontmoedigde me. Misschien moeten we ook nu niet te ver vooruitkijken, maar leven in het moment en stap voor stap.
De wandeling leert ook dat het belangrijk is om in je eigen tempo te lopen (op je eigen tempo te leven) en je weet dat je dat alleen moet doen, maar het gevoel dat je niet alleen bent, maakt je sterker. Samen ben je sterker.
Kort na onze reis in Nepal werd mijn vader ernstig ziek. Twee jaar na ons avontuur hebben we afscheid van hem genomen, nu tien jaar geleden. Het waren zware tijden en ook daarna heb ik zware jaren gehad. Midden in deze grote storm, voelde ik me zo uitgeput en was de situatie waarin ik zat op dat moment uitzichtloos. Ik zag geen uitweg. Die nacht droomde ik over deze wandeling en hoe mijn vader me er destijds doorheen sleepte. Toen ik wakker werd, wist ik wat me te doen stond. Doorzetten, stap voor stap. Ik ben er inderdaad uitgekomen en misschien heeft het me niet die mooie zonsopgang opgeleverd, maar wel een rijke ervaring. What doesn’t kill you, makes you stronger.
Weekopdracht Ook een les uit de wandeling is dat het belangrijk is om ‘goed’ op te starten. Net zoals een gitarist zijn gitaar even stemt voordat hij gaat spelen, is het ook belangrijk om jezelf even af te stemmen met de dag. Hoe voelt je lijf en hoe is je stemming? Doe een paar yoga oefeningen, een meditatie, maak je bed op met aandacht, drink zonder afleidingen een kop koffie, ontbijt in rust…wat bij jou past. Stem op deze manier even af met de dag. Een goed begin is het halve werk.
Comments